skad ja sie wzielam?!

naprawde nie wiem... ja nie pasuje do tej rodziny, po prostu w ogole ich nie rozumiem. jestesmy z roznych planet. najgorsze chyba jest to, ze sa to ludzie bardzo nietolerancyjni i zupelnie, ale to zupelnie nie potrafia zaakceptowac cudzej innosci. jezu! jak mozna sie uchowac z takimi pogladami w XXI wieku...?! najbardziej jednak rozczarowal mnie moj brat - wygodny oportunista... szkoda gadac! mysli czlowiek, ze ma bratnia dusze (chociaz jedna w tym domu wariatow!), a tu prosze! noz w plecy. ET TU BRUTE CONTRA ME? chcialoby sie zapytac. przepadla wlasnie moja nadzieja na kawalek normalnego, ustabilizowanego zycia we wlasnym domu. czy tu wszystko musi byc na odwrot??? kazdy, najmniejszy nawet drobiazg musi byc spieprzony od podstaw... pewnie, tak jest najwygodniej. tylko, ze ja za taki schemat postepowania podziekuje... brak autorytetu. totalny. szkoda. to przykre.

moglabym byc zla o to wszystko, co mi sie przytrafilo, ale trudno sie wsciekac, kiedy na swiecie jest tyle piekna. czasami widze je w calej jaskrawosci, moje serce rosnie jak balon, ktory zaraz ma peknac i wtedy przypominam sobie, ze tego uczucia nie da sie zatrzymac i przeplywa przeze mnie jak deszcz. czuje juz tylko wdziecznosc za kazda chwile mojego glupiego, malego zycia...

koniec jednak w miare optymistycznie. szkoda tylko, ze musze walczyc ze swoimi bliskimi. nie pozostawiaja mi wyboru. zadne z nich nawet przez jedna krotka chwile nie probowalo mnie zrozumiec. ZAAKCEPTOWAC...